Strona:Artur Schroeder - Rozkaz.djvu/31

 KORECKI: A teraz mój rewolwer, torba, płaszcz. Prędko!

(Korecki patrzy na zegarek, potem na przewieszoną już u pasa, oprawną w rzemień mapę)

 KORECKI: Zrozumiałeś wszystko?
 JÓZEK: Wszystko, meld...u...ję posłusz...nie.
 KORECKI: A tobie co?
 JÓZEK (widocznie wzruszony): To tak z zimna.
 KORECKI: Pamiętaj więc!

(Podchodzi do syna, chwilę patrzy na niego, dotyka ręką jego głowy, wreszcie energicznie do Zawiszy):

 Wychodzimy! Czas!

(Wyszli. Józek patrzy na Jurka, podchodzi na palcach do niego. W tej chwili włazi do ziemianki Staszek).

 JÓZEK: Ciiii!
 STASZEK (chce jak najciszej i właśnie dlatego uderza butem o dyl. Józek wygraża mu pięścią. Jurek się przebudził, otwiera oczy).
 JUREK: Ojca niema?
 JÓZEK: Wyszedł.
 STASZEK: A możeby panicz...
 JUREK: Pan kapral, durniu!
 STASZEK (niedowierzająco): E, jakże to?...
 JUREK (ocknął się już): Tak jest, od wczoraj.,
 STASZEK (prostuje się służbowo): Możeby pan kapral coś przetrącił?
 JÓZEK: Te, cóż ci to we łbie?
 STASZEK: Na rany panie kapral, najlepsze żarcie. Prędko się goi, słowo honorowe.

(Jurek się uśmiecha).

Koniec.