Strona:Augustyn Thierry - Spiskowcy.djvu/19

 Ekscelencja wskazał dzikie róże. które ozdabiały ładną dziewczynę.
 — A więc nie jesteś tak dziką, jak emblemat twego stroju?
 — A nadewszystko nie tak zwiędłą! — odpowiedziała śpiewaczka.
 — Daj mi te kwiaty, piękna divo!
 — Nigdy!... To talizman!
 — Przeciwko urokowi złych oczu?
 — Pańskie już nie są niebezpieczne!... Nie, lubię te kwiatki: ojciec je lubił.
 — Ładny frazes!... Niech żyje uczucie! Jak się nazywasz?
 — Bella.
 — Pseudonym!... ale prawdziwe nazwisko, to od Boga dane?
 Śpiewaczka wzruszyła ramionami!
 — Oh, Bóg!...
 — Do djabła!... Papistka i wolnomyślna?... Zbieg dziwny!
 Bella wahać się zdawała, ale nagle zupełnie poważnie odpowiedziała:
 — Panowie włosi... Widzę to... A więc nazywam się Rozyna Savelli!
 Rzuciła im to nazwisko z taką dumą, jak gdyby powiedziała: jestem Falcon lub jestem Malibran. Bezwątpienia spodziewała się, że sprawi «wrażenie».
 Rzeczywiście sprawiła je.
 — Savelli? Znałem podczas oblężenia Rzymu niejakiego Scipione Savelli; walczył pod moje mi rozkazami i był ranny na bastjonie św. Pankracego. Dzielny człowiek.
 — To mój ojciec.
 — Ojciec!... Oh, wybacz pani!... Savelli?... Wywołujesz pani okrutne wspomnienia... Nazwisko, zapisane do księgi martyrologicznej świętej wolności!... Savelli, jedna z ofiar, jak mi się zdaje, pana Bonapartego...