Strona:Bajka o człowieku szczęśliwym.djvu/096

krasomówstwem, wołać począł wysoko, wysoko ponad głowy tłumu, ku gwiazdom gdzieś na stropie nieb właśnie błyskającym, jakby modlitwę jakąś świętą odmawiał:
 „Błogosławione niech będzie Życie, iż dać nam może godzinę takiego zachwytu!
 „Błogosławiony Człowiek, iż zdolny doznać go swą duszą!
 „I Śmierć niech będzie błogosławiona, iż się staje szczytem jego i koroną!...“
 Głuche milczenie zaległo pośród słuchaczy i choć mistrz przestał mówić, nikt się nie ruszył ani oczu nie spuścił z natchnionej jego postaci... On zaś, jakby zwolna z boskiego obłędu do przytomności wracając, powiódł okiem po rzeszy i mówił znowu dumny i pewny już władzy swojej nad tym ludem:
 „Tak jest, o Aleksandryjczycy! ja życia chwalca niezmordowany, myśliwiec niestrudzony wszelkiej rozkoszy jego, śmierć tutaj wysławiam przed wami, ponieważ w chwili, kiedym poznał dobro prawdziwe, przestała mi ona być zmorą i postrachem, stając się owszem rozkoszy najwyższej koniecznem dopełnieniem!
 „A to mówi mądrość moja, którą znalazłem: Człowiek umrzeć powinien w godzinie