Strona:Bajka o człowieku szczęśliwym.djvu/114

 — Nie. Ja ją porzuciłem.
 — Słuszna. Nie należy zbyt długo bawić się jedną kobietą.
 — Nie myślę tak. Nie bawiłem się nią. Kochałem ją i kocham.
 — Żałujesz więc dzisiaj tego, żeś ją porzucił?
 — Nie. Nie żałuję wogóle niczego w mem życiu. Niczego, choć za wiele rzeczy już płaciłem gorzko i krwawo. Ale wszystko, co się staje, nieuchronne jest i konieczne. Smutno mi tylko, gdy pomyślę, że tak często płaciłem z góry i drogo za nic i że życie moje ostatecznie się zmarnowało.
 Don Juan poruszył się niecierpliwie w siodle.
 — Życie po to jest dane, ażeby człowiek miał co marnować...
 — Śmieszne zdanie.
 — Być może. Dla ciebie i dla tych wszystkich, którzy nadają słowom dziwne znaczenia, jakich one nigdy nie miały — a żyć nie umieją. Życie trzeba przeżyć; — oto wszystko! Przeżyć, to znaczy każdy dzień, każdą godzinę i chwilę wypełnić sobą, szczęściem swojem i swoją rozkoszą, bez oglądania się na to, co ona w skutkach przyniesie. Wielu ludzi nazywa to właśnie