Strona:Benito Mussolini - Pamiętnik z czasów wojny.djvu/117

zorzą alpejską, zgromadzili się żołnierze i śpiewali chórem stare pieśni o prostych słowach i melodjach, nadających się do wielogłosowego śpiewu.
 Wczoraj w naszej stanicy śpiewano „Skargę żołnierza na śmierć narzeczonej“. Oto tekst. Wiersze są nieudolne, ale tętni w nich szczere, bezpośrednie uczucie:
 Trzeci roczek już wojuję,
 z poczty przyszła kartka mała…
 Czy to nie od mojej miłej,
 co chora w domu została?
 *
 Proszę, panie kapitanie,
 już mi tęskno za urlopem!
 Dam ci urlop, żołnierzyku,
 ale wracaj dzielnym chłopem!
 *
 Rozkaz, panie kapitanie!
 Wrócę jako żołnierz dzielny…
 Gdym do wioski się przybliżał,
 smutno zabrzmiał dzwon kościelny…
 *
 Ej, czy to nie moja miła?
 Ją to niosą ku mogile?!
 Hej, grabarze, moiściewy,
 zaczekajcie choć przez chwilę!…
 *
 Nigdym żywej nie całował,
 niech choć zmarłą ucałuję…
 Buzia jej woniała kwieciem —
 dziś już próchnem zalatuje…