Strona:Benito Mussolini - Pamiętnik z czasów wojny.djvu/157

Całe zbocze było usiane obłoczkami od wybuchów naszych szrapneli i granatów. Gwałtowny ogień huraganowy przygłuszały niekiedy eksplozje ciężkich pocisków. Cały widnokrąg był spowity chmurą czerwonawego dymu, raz wraz rozdzieraną olśniewającym błyskiem wystrzałów armatnich. Wszyscy bersaljerowie w pełnym rynsztunku opuścili swe schrony. Elektryzował nas ogień naszych armat. Ogień huraganowy trwał około czterdziestu minut, poczem nagle ucichł. Przeszedłem się wzdłuż schronów zbierając wrażenia moich towarzyszy broni:
 — Tutaj widzi się potęgę Italji!
 — Teraz to nie tak jak na Jaworcku!
 — Teraz to kto inny puszcza farbę!
 — Pewno im się tęgo dostało!
 — Źle zrobili Austrjaszki, że się ruszali… źle, oj źle!
 Mija nas, kulejąc, jakiś żołnierz, raniony odłamkiem granatu w nogę. W 6-tej kompanji jeden zabity. Teraz panuje cisza: tylko posterunki zrzadka odzywają się strzałami. Koło mnie żołnierze oddziału karabinów maszynowych pracują nad zbudowaniem schronu dla siebie, nucąc półgłosem, a z przejęciem:
 Piękne dziecię,
 Garibaldiego córko przekorna,
 ty świecisz nam żołnierzom,
 jak jasna gwiazda wieczorna.
 Głos naszych armat jest najlepszym środkiem na podniesienie naszej etyki żołnierskiej.
 Ciemność osłania niebo, księżyc ubiera się w lisiurkę.
 — Gdy księżyc ubierze się w grubą lisiurkę, to deszcz lunie napewno, — wyjaśnia jakiś porucznik, dodając po chwili: — Szkoda, bo to opóźni nasze natarcie.
 Wszyscy, nawet najwięksi flegmatycy, są nieco zniecierpliwieni. Iść naprzód! Walka, pomimo wszelkich niebez-