Strona:Benito Mussolini - Pamiętnik z czasów wojny.djvu/163

 — Nie wiem.
 — Odwróć go do góry twarzą i przynieś jego dowód osobisty.
 — Nie żyje… To Rzymianin.
 Gromadka bersaljerów otacza zmarłego. Został on ugodzony kulką szrapnelową, gdy wychodził ze schronu.
 Apel wszystkich drużyn! Sprawdzamy liczebność. W moim plutonie nikt nie odniósł rany. W innych kompanjach kilku ludzi stało się niezdolnymi do walki.
 Wietrzny ranek. Burza. Artylerja z obu stron milczy. W południe słońce. Pomimo kul szrapnelowych wychodzimy wszyscy, by w jego blaskach osuszyć się i ogrzać. Popołudniu nieprzyjacielskie działa walą naoślep w ziemię. Gdy to piszę, ostrzeliwują naszą trzecią linję, ale granaty padają w jezioro, wzbijając wysokie słupy wody. Z miejsca, gdzie stoję, widzę skrawek morza.
 Bersaljerzy zwracają się do mnie z zapytaniem:
 — Jak daleko do Triestu?
 Porucznik dowodzący naszą kompanją otrzymał nominację na kapitana. Posyłam mu serdeczne życzenia.
 — Przydałaby się beczułka gorzałki, żeby „oblać“ nowe gwiazdki! — oświadczył jeden z bersaljerów, który przed wojną mieszkał w Trieście.