Strona:Benito Mussolini - Pamiętnik z czasów wojny.djvu/208

 Na nic to się nie zdało!
 Poprosiłem o chwilkę rozmowy z kierownikiem szpitala, z którymś z lekarzy… Wkońcu dopuszczono mnie do lekarza-porucznika dr. Scipioniego. Powiedziałem, kim jestem, wyjaśniłem cel mej podróży, pytając, czy byłoby rzeczą do pomyślenia, żebym po odbyciu tak długiej drogi miał… wrócić jak niepyszny, nie zobaczywszy się z Mussolinim!
 Oficer zrozumiał mnie.
 — Niech pan zaczeka! Ale niech pan pamięta: wizyta ma trwać krótko!
 Obiecałem… i nie dotrzymałem obietnicy.
 Dwie minuty później byłem przy Nim. Nasze spotkanie było serdeczne i wzruszenia pełne. Pocałowałem go w czoło; on uśmiechnął się radośnie. Błysk jego pałających oczu zastępował słowa. Oczy te jasno mówiły, że moje nieoczekiwane przybycie sprawiło choremu wielką przyjemność. Przez chwilę milczeliśmy: on cierpiał, ja nie wiedziałem, jak zacząć.
 — Jak się czujecie?
 — Zupełnie dobrze!
 — Czy macie silną gorączkę?
 — E, przejdzie!
 Na tabliczce nad łóżkiem chorego widniał napis: gorączka 39,9°…
 Wyraziłem choremu najserdeczniejsze swoje uczucia oraz życzenia jego towarzyszy, przyjaciół, wielbicieli, wszystkich ludzi zacnych i szlachetnych, by przyjście do zdrowia było rychłe i zupełne.
 — Wyzdrowieję wkrótce i całkowicie.
 Wspólnie z jednym z pielęgniarzy pomogłem mu zmienić pozycję na łóżku. Zapytałem go o przyczyny wybuchu.