Strona:Benito Mussolini - Pamiętnik z czasów wojny.djvu/210

 W pierwszej paczce, jaka wpadła mi w rękę, znajduję telegram bardzo serdeczny i uprzejmy od ministra Comandiniego; następnie przesuwają mi się przed oczyma depesze i listy od osób na wszelkich szczeblach społecznych: od szlachetnie urodzonego Gwidona Notariego dei Duchi della Rovere aż do skromnych i prostych robotników.
 Oto telegram ministra Comandiniego:
 „Wzruszony tym chwalebnym chrztem ognia, który Cię nawiedził i umocnił, posyłam Ci najgorętsze życzenia rychłego i zupełnego przyjścia do zdrowia.“
 Bohaterska matka Filipa Corridoni przysłała z Pansuli kilka słów:
 „Moja rodzina jest bardzo przejęta i panu bliska.“
 W tych kilku słowach zawarła się cała dusza tej kobiety prostej i godnej podziwu.
 Małgorzata i Cesare Sarfatti tak wyrazili swe uczucia:
 „Pozdrawiamy drogiego przyjaciela, dzielnego wojownika, przejęci podziwem, niepokojem i serdeczną życzliwością.“
 A doktór Risi:
 „Pozdrawiam twe chwalebne rany, które w przeszlachetnym idealizmie „koją i leczą.“
 A czcig. Bossi z Genui:
 „Osobiście i w imieniu Narodowego Komitetu antyniemieckiego, życzę Ci gorąco, bym mógł rychło znów cię zobaczyć — jako silnego kierownika w walkach na froncie wewnętrznym, niemniej ważnym od frontu zewnętrznego, na którym tak się zahartowałeś i odznaczyłeś.
 Ale zebrać wszystkie te głosy byłoby niepodobieństwem…
 Między innemi widzę depesze bardzo serdeczne: od porucznika-lekarza dr. Alberta Mostari, ranionego razem