11. I będą mu się kłaniać wszyscy Królowie; wszyscy narodowie służyć mu będą.
12. Albowiem wyrwie ubogiego wołaiącego, i nędznego, który niema pomocnika.
13. Zmiłuie się nad ubogim, i nad niedostatecznym, a duszę nędznych wybawi.
14. Od zdrady i gwałtu wybawi duszę ich; bo droga iest krew ich przed oczyma iego.
15. I będzie żył, a dawać mu będą złoto Sabeyskie, i ustawicznie się za nim modlić będą, cały dzień błogosławić mu będą.
16. Gdy się wrzuci garść zboża do ziemi na wierzchu gór, zaszumi iako Liban urodzay iego, a mieszczanie zakwitną iako zioła polne.
17. Imię iego będzie na wieki, pokąd słońce trwa, dziedziczyć będzie imię iego, a błogosławiąć sobie w nim wszyscy narodowie wielbić go będą.
18. Błogosławiony Pan Bóg, Bóg Izraelski, który sam cuda czyni.
19. I błogosławione imię chwały iego na wieki, a niech będzie napełniona chwałą iego wszystka ziemia. Amen, Amen.
20. A tuć się kończą modlitwy Dawida, syna Isaiego.
I. Opomina, żeby nikt złym szczęścia nie zayrzał. II. Daie znać, że i onby się za nimi uniosł, by się był z słowa Bożego nie nauczył, że szczęście ich niewarowne. III. Do Boga się zwraca, a na nim samym przestawać obiecuie.
1. Psalm Asafów.
Zaisteć dobry iest Bóg Izraelowi, tym, którzy są czystego serca.
2. Ale nogi moie mało się były nie potknęły, a blisko tego było, że mało nie szwankowały kroki moie,
3. Gdym był zawiścią poruszon przeciwko szalonym, widząc szczęście niepobożnych.
4. Bo nie maią związków aż do śmierci, ale w całości zostawa siła ich.
5. W pracy ludzkiéy nie są, a kaźni, iako inni ludzie, nie doznawaią.
6. Przetoż obtoczeni są pychą, iako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, iako szatą ozdobną.
7. Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcéy maią nad pomyślenie serca.
8. Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.
9. Wystawiaią przeciwko niebu usta swe, a ięzyk ich krąży po ziemi.
10. A przetoż na to przychodzi lud iego, gdy się im wody iuż wierzchem leią,
11. Że mówią: Iakoż ma Bóg o tym wiedzieć? albo mali o tym wiadomość Naywyższy?
12. Albowiem oto, ci niezbożnymi będąc, maią pokóy na świecie, i nabywaią bogactw.
13. Próżno tedy w czystości chowam serce moie, a w niewinności ręce moie omywam.
14. Ponieważ mię cały dzień biią, a karanie cierpię na każdy poranek.
15. Rzekęli: Będę téż tak o tym mówił, tedy rodzay synów twoich rzecze, żem im niepraw.
16. Chciałemci tego rozumem doścignąć, ale mi się tu trudno zdało;
17. Ażem wszedł do świątnicy Bożéy, a tam porozumiał dokończenie ich.
18. Zaprawdęś ie na mieyscach śliskich postawił, a podawasz ie na spustoszenie.
19. Oto, iakoć przychodzą na spustoszenie! niemal w okamgnieniu niszczeią i giną od strachu.
20. Są iako sen temu, co ocucił; Panie! gdy ie obudzisz, obraz ich lekce poważysz.
21. Gdy zgorzkło serce moie, a nerki moie cierpiały kłocie.
22. Zgłupiałem był, a nicem nie rozumiał, byłem przed tobą iako bydlę.
23. A wszakże zawżdy byłem z tobą; boś mię trzymał za prawą rękę moię.
24. Według rady swéy prowadź mię, a potym do chwały przyymiesz mię.
25. Kogożbym innego miał na niebie? I na ziemie oprócz ciebie w nikim innym upodobania nie mam.
26. Choć ciało moie, i serce moie
