4. Tego, który sam czyni cuda wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
5. Który mądrze niebiosa[1] uczynił; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
6. Który rozciągnął ziemię na wodach; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
7. Który uczynił światła[2] wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
8. Słońce, aby panowało we dnie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
9. Miesiąc i gwiazdy, aby panowały w nocy; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
10. Który poraził[3] Egipczany na pierworodnych ich; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
11. Który wywiódł[4] Izraela z pośrzodku ich; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
12. W ręce mocnéy, i w ramieniu wyciągnioném; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
13. Który rozdzielił[5] morze czerwone na rozdziały; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
14. I przeprowadził lud Izraelski pośrzodkiem iego; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
15. I wrzucił Faraona[6] z woyskiem iego w morze czerwone; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
16. Który prowadził lud[7] swóy przez puszczą; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
17. Który poraził Króle[8] wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
18. I pobił Króle możne; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
19. Sehona, Króla[9] Amorreyskiego; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
20. I Oga, Króla Basańskiego; albowiem na wieki miłosierdzie iego.[10]
21. I dał ziemię ich w dziedzictwo; albowiem na wieki miłosierdzie iego;
22. W dziedzictwo Izraelowi, słudze swemu; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
23. Który w uniżeniu naszém pamięta na nas; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
24. I wybawił nas od nieprzyiaciół naszych; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
25. Który dawa pokarm wszelkiemu ciału; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
26. Wysławiaycież Boga niebios; albowiem na wieki miłosierdzie iego.
I. Kapłani i Lewitowie w Babilonie na żądanie zwyciężców śpiewać i grać piosnek Syońskich nie chcą, na Ieruzalem pamiętać obiecuiąc.
Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali wspominaiąc na Syon.
2. Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.
3. A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolą, o słowa pieśni, (chociaśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewaycie nam pieśń z pieśni Syońskich,
4. Odpowiedzieliśmy: Iakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?
5. Ieźliże cię zapomnę o Ieruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moia.
6. Niech przylgnie ięzyk móy do podniebienia mego, ieźlibym na cię nie pomniał, ieźlibym nie przełożył Ieruzalemu nad naywiększe wesele moie.
7. Wspomni, Panie! na syny Edomskie, i na dzień Ieruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcié aż do gruntu w nim.
8. O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nadgrodę twoię, za to, coś nam złego uczyniła.
9. Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci[11] dziatki twe o skałę.
