żnego badanie będzie: a mów iego słuch do Boga prziydźie, na skaranie nieprawośći iego.
10. Abowiem ucho zarzliwośći słucha wszytkiego, a zgiełk szemrania nie zatai się.
11. Strzeżćież się tedy szemrania, które nic nie pomaga, a od obmówiska wśćiągayćie ięzyka: Bo mowa pokątna darmo nie póydźie: a usta które kłamaią, zabiiaią duszę.
12. Nie żądayćie śmierći w błędźie żywota waszego, ani nabywayćie zginienia przez sprawy rąk waszych.
13. Gdyż Bóg śmierći nie uczynił: ani się weseli w zatracaniu żywych. Ezech. 18 32. y 33. 11.
14. Stworzył bowiem aby było wszytko, y zdrowe uczynił rodzaie okręgu źiemie: y niémasz w nich iadu zatracenia, ani królestwa piekielnego na źiemi.
15. Sprawiedliwość bowiem wieczna iest y nieśmiertelna.
16. Ale niezbożnicy rękami y słowy przywabili ią: a mniemaiąc ią bydź przyiaćiółką zeszli, y przymierze z nią uczynili: gdyż godni są aby byli z strony iéy.
Myślenie nielitośćiwych Żydów, y o ich radźie przeciwko Panu Chrystusowi.
1. MÓwili bowiem, rozmyślaiąc nie dobrze u śiebie. Krótkić a tęskliwy iest czas żywota naszego, y niémasz ochłody na końcu człowieczym, y niémasz ktoby był poznany że się z piekła wrócił. Job. 7. 1. y 14. 1.
2. Bo z niczegośmy się narodźili, y potym będźiemy jakoby nas nie było: bo dym iest duch w nozdrzach naszych: a mowa iskra na poruszenie serca naszego:
3. Która gdy zgaśnie, popiołem będźie ćiało nasze, a duch rozwienie się iako miękkie powietrze, y przeminie żywot nasz iako szlad obłoku, y rozéydźie się iako mgła, która rospędzona iest od promieniów słonecznych, y od gorącośći iego obćiążona.
4. A imię nasze za czasem będźie zapamiętane, y żaden nie będźie miał w pamięći uczynków naszych.
5. Bo przemiianie ćienia, iest czas nasz, a niémasz nawrócenia skończenia naszego: gdyż iest zapieczętowane, a żaden się nie wraca. 1. Paral. 29. 15.
6. Pódźćież tedy, a używaymy dóbr ninieyszych, a zażywaymy rzeczy stworzonych prędko iako w młodości. Isai. 22. 13. y 56. 12. 1. Cor. 15. 32.
7. Winem drogim, y oleykami się napełniaymy, a niech nas nie miia kwiat czasu.
8. Chodźmy w wieńcach różanych póki nie uwiędną: żadna łąka niech nie będźie, któréyby nie miała przeyśdź rospustność nasza.
9. Żaden z nas niech próżen nie będzie rospusty naszey: wszędźie zostawuymy znaki roskoszy: gdyż to iest cząstka nasza, y ten iest dźiał.
10. Ućiśńmy ubogiego sprawiedliwego, a nie przepusczaymy wdowie, ani się starca wstydaymy szedźiwośći długiego wieku.
11. A moc nasza niech będźie za prawo sprawiedliwośći: co bowiem mocy nie ma, niepożyteczne się nayduie.
12. Zasadźmy się tedy na sprawiedliwego, gdyż nam iest niepożyteczny, y przcćiwnym iest sprawam naszym, y wymiata nam
