Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 20.djvu/12

 — Pańskie zdrowie, duszo miłosierna i krześcijańska.
 Zaczęli przepijać do siebie często, całować się serdecznie i szeptać po cichu, że od drugiego stołu znów słychać było chłopów:
 — O juchtra! Zmarnował się człowiek. Wyście z nim razem mieszkali?
 — Tylko przez miedzę. Patrzyłem się na wszystko, to juści, że człowieka markotność rozbiera, niby choroba.
 — Czerwiński wam powie tak: mógł jeszcze żyć, »co go wypominam podczas wieczoru, ale w dobry sposób«, — mógł.
 — Halo! Na wielki dwór wcale już nie chodził, tylko mu ciągle odmiatało; postękiwał, postękiwał, aż i zamarł chudziaszek.
 — Doktór pono u nich był?
 — I... dochtory. Jak kto ma zamrzeć, to choćbyś mu gruntu hubę dał i dobra wszelkiego po grdykę — nie ożyje.
 — Prawda! w twoje ręce, Grzela!
 — Pijcie na zdrowie. A kto był winien temu? Po prawdzie i sprawiedliwości, że tylko świnia i baba, nie kto drugi. Maciorę miał utuczoną, niby kłoda; prowadził ją na sprzedanie, bo grosza było potrzeba. Poszedł z oną świnią; śniegi zwaliły po pas, nautykał się, namarnował, zwyczajnie, jak przy handlu. Potem kiełbasy zjadł, zastygła w nim i zmizerował się. Żeby był gorzałką zapił, nicby mu, jako Bóg na niebie, nie było, ale nie pił i półkwaterka.
 — Bał się nieborak piekła w chałupie.