Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 20.djvu/13

 — Ho, ho! Babę miał marną, ale imistą w garści; prała-ć go nieraz, prała!
 — Wasze, kumie.
 — Niech będzie na zdrowie. Czerwiński wam tak powie: żeby był »psiąkrótkę« prał, ażby jej pomroka na oczy wlazła, to miałby żonkę grzeczną, że ha!
 — Prawdę mówicie, sołtysie, prawdę. W garści miękki był, pomyślonku chłopskiego nie miał, i teraz ziemię gryzie — a wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie.
 — Na wieki wieków, amen. W twoje ręce, Grzela.
 — Takiście to mąż? — kobieta tam ledwie żyje, a wy tu pijecie sobie, pogany! — krzyczała jakaś baba, przepychając się do nich.
 — Co mi tam!... dziecisków, niby śmiecia a tu nowe...
 — Grzela, nie obrażaj Pana Boga, bo ci jeszcze je pobierze...
 — Napijcie się, kumo, kapkę i zaraz pódziemy...
 — A jak to mnie Jezusiczek — zaczęła kobieta — nie pocieszył na starość dzieciąteczkiem, do Częstochowym chodziła i u różnych doktorów się likowałam i nic — sama zostałam na świecie, jako ten grzeszny palec... sama.
 — Ale, miej baba dziecko, jak ci sto lat minie.
 — Nie gadałbyś, Czerwiński, nie byłam to młoda, co?
 — Pan Bóg wstąpił w niebo, dyabeł w babę, a kwas w piwo — tylko, że niewiadomo kiedy! — miarkuj se to, niewiasto, bo ci tak Czerwiński rzekł.