Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 20.djvu/31

zaczął głośno strzykać, a dziewczyny posiadały u nóg ojcowskich, zbiły się w kłębek i patrzyły na niego, jak w obraz. Tylko Marysia siedziała z boku, na ławce, i kijaszkiem raz po raz poprawiała węgielki.
 — Kupicie krowe na wiosnę — prawda, tatulu?
 — Prawda, synku, kupie. Będziesz se pasał albo i z Jagusią.
 — Kiedy ona mnie dzisiaj zbiła, tatulu!
 — Nie bój się, jak ją spierę, to zaraz cię nie będzie tłukła.
 — Graniastą kupicie, tatulu?
 — Graniastą albo i siwuchę, synku.
 — I da mi Marysia mleka, tatulu?
 — Da ci, robaku kochany, da!
 — A kiedy, tatulu?
 — Na wiosnę, tylko cieplej Pan Jezus na świecie zrobi.
 — A bez co to zimno teraz, nie wiosna, tatulu?
 — Panu Jezusowi na uciechę, a grzesznym ludziom na upamiętanie.
 — To my grzeszne, tatulu? i Józwa, Maryś, Jagusia, Anka i ja, tatulu?
 — Wszystkie grzeszne, synku.
 — A dlaczego my grzeszne, tatulu?
 — Laboga, taki marny robak, a już deliberuje.
 — To wszystkie chłopy są grzeszne, tatulu?
 — I chłopy, synku, i pany, i wszyscy.
 — A kupicie owieczków, tatulu? — zapytał