Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 20.djvu/32

znowu, po długim przestanku, z trudem podnosząc klejące mu się powieki.
 — Kupie ci, synku, kupie. Maryś uprzędzie wełny i zrobi ci porteczki.
 — I spencerek! z guzikami! jak ma Wawrzonów Franek, prawda, tatulu? i Józwie wełniak i Ance, prawda, tatulu?
 — I spencer dla ciebie, i Józwie wełniak, i wszystkim odzienie — niech tylko Matka Przenajświętsza nas zapomoże, to wszystko będziecie mieć, robaki kochane.
 Zaniósł Józka do łóżka i troskliwie go ułożył.
 — Idźcie, dzieci, spać, idźcie, prędzej wam nocka zleci.
 Dziewczyny zaczęły mówić głośno pacierz, a on przyniósł sobie z sieni wiązkę słomy i rozesłał ją pomiędzy piecykiem a łóżkiem, zgasił lampkę, okręcił się kożuchem i legł spać.
 Milczenie zaległo izbę, przerywane tylko równymi oddechami dzieci i cichem łkaniem.
 — Maryś! — rzekł po długiej chwili, dosłyszawszy płacz — co ci to, córko?
 — Nic tatulu, tylko mnie tak rozebrało, że my takie biedne, choć nikomu nic złego nie zrobiliśmy.
 — Cicho, córko, nie płacz. Ojciec duchowny obiecał nam pomódz i tak pięknie mówił, że musi być, co nam pan Jezus przemieni; robotę jaką dostanę, to i ostoja przed biedą będzie. Nie bój się, Pan Bóg nie rychliwy, ale sprawiedliwy.
 Przyciszyło się znowu, płacz się urwał, tylko świerszcz, podbudzony ciepłem, strzykał głośno,