Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 20.djvu/44

 — Sprobujcie, babko. Lekujcie tego mojego parobka kochanego.
 — Przemierzyćby go potrzeba, albo i okadzić i zażegnać... bo ja wiem co!...
 — Wszystko róbcie, aby mi tylko nie zamarł chudziaszek. Loboga! taki sielny parobek. Na wiosnę byłby już do pasania — a taki układny, taki obserwant, taki dobry, loboga! — jęczał ze łzami Tomek.
 — Jak Pan Jezus kogo miłuje, to mu niczego nie żałuje... Ale, Tomek, ojciec duchowny mi powiedzieli, żebyś ty zaraz szedł na stacyę; będzie naczelnik, przyjedzie oglądać te zaspy. Idź zaraz i telko nie bądź hardy, obłapiaj grzecznie za nogi i proś. Ksiądz przyjedzie później i pogada, tak mi powiedział.
 — A chłopaka tak zostawić?
 — Idź, chłopaka dojrzę, co bedzie trzeba koło niego zrobić — zrobię.
 — Dobraście, babko, że i rodzona nie byłaby lepsza.
 — Ale! dlaczego-to miałabym być zła!...
 — Insze kobiety nie mają takiego pomiarkowania.
 — Bo insze widzą tylko swoich chłopów, dzieciska i kłopoty... No idź już.
 Tomek wprawdzie z pewnem ociąganiem poszedł na stacyę.
 Stara przyniosła ze wsi ziół, siwy gliniany garnczek z pokrywką i zaczęła w nim coś warzyć. Jóźka rozebrała do naga i ułożyła go na środku