Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 21.djvu/22

 — Józef, a dałbyś spokój! Skrzypisz a skrzypisz, aż uszy bolą! — zawołał pan Pliszka rozdrażniony i powrócił do izby.
 Pani Radzikowa jeszcze nie spała, wiązała z pośpiechem frendzle u chustek wełnianych, których stosy leżały na podłodze, a Antoś, przy drugim końcu stołu, zatkał uszy rękami i uczył się, wykuwał lekcye.
 — Przestałaby pani, a to oczów szkoda!
 — Muszę skończyć dzisiaj. Jutro przecież jedziemy na wieś, do mojego brata księdza. Antoś butów nie ma, a wpis trzeba płacić.
 Pan Pliszka usiadł pod nizkim kominem i raz po raz dziobał pogrzebaczem w dogasające węgle. Kruczek wyciągnął się przy nim na ziemi i spał.
 Cicho było, Józkowa muzyka przez mury dopływała, jak niewyraźne majaczenie, a zegar cykał monotonnie, powolnie, ciągle.
 — Na długo pani pojedzie? — zapytał cicho.
 — Na dwa, albo i trzy dni! Chcę też skończyć chustki, to może pan Pliszka w poniedziałek odeśle je do fabryki.
 — W poniedziałek święto! — rzekł krótko.
 — Ale to przecież fabryka żydowska, i kantor będzie otwarty.
 — Aha! dobrze.
 — A pan Pliszka nigdzie na święta nie pojedzie?
 — Także! Nie jestem bogacz, żebym mógł jeździć na spacery! — powiedział z naciskiem, rzucił pogrzebacz i poszedł spać.