Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 21.djvu/39

 Ale rano, w fabryce nie śmiał już tego powtórzyć, czuł wyraźnie dzisiaj, że fabryka go nie puści, że te bydlęta żelazne patrzą na niego groźnie, że te mury...
 Nie, nie puści...
 A tymczasem nocami, w marzeniu już był tam, u swoich, już chodził po chatach panów braci, wita się, raduje, odnajduje wszystkich, i jest mu tak dobrze, tak strasznie dobrze.
 O, dosyć mu tej męki, dosyć.
 — Jutro pójdę, żeby nie wiem co, pójdę — powiedział.
 I przyszło w końcu to jutro, pan Pliszka czekał wieczoru, nie miał odwagi odchodzić w dzień.
 Nie zwierzył się z tym planem nikomu.
 I w nocy, gdy już w izbach wszyscy spali, wstał pocichu z łóżka, spakował w tłumok rzeczy i czekał tylko świtu, bo pociąg odchodził rano.
 Kruczek niespokojnie obwąchiwał tłumok i patrzał mu w oczy.
 — W świat pójdziemy, do swoich, w świat! — powiedział mu cicho.
 Pan Pliszka siedział w oknie, pomiędzy rozkwitłemi fuksyami, czekał świtu, a patrzał na fabrykę, która olbrzymią, czarną plamą leżała w szarej, smutnej nocy.
 Deszcz mżył drobny i ciepły.
 — Jutro już tam będę! — myślał pan Pliszka, i serce zrywało mu się z szalonej radości.
 Cień fabryki jakby zolbrzymiał i jakby pękł i rozlewał się szeroko — na świat cały.
 Pana Pliszkę noga zaczęła boleć dokuczliwie.