Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 22.djvu/30

 — Et, co ty tam wiesz. Zwyczajnie jak baba, gadasz jeno po próżności — aby gadać.
 — Tak, tera to ci baba, a przepomniałeś, jak to było dziesięć lat temu? Magduś — słonko! Magduś — kwiatek! Magduś — kochanie; a tera to baba! Ej, żeby mi tak garnka nie szkoda, co go trzymam w garści, tobym cię tak dzbęknęła po łbie, ażby ci się babka przyśniła, paskudny chłopie!
 — Tobie jeno do dzbękania, to najpierwsze, to nie kobiecka rzecz, moja Magduś.
 — Aj, aj, jaki ty mądrala, Michałku! u ciebie wszyćko nie kobiecka rzec! a miałbyś ty buty, żeby nie ja? miałbyś taką capkę galantą? przedałbyś może prosioka za dziewięć rubli i złotych dwa, żeby nie moja głowa, nie kobiecka głowa?
 — No — juści, możebym i przedał...
 — Ale... przedołbyś! — kumedya! — a kupiłeś co dla Jantosia, ty ojcze! cobyś to niby za dzieciami w ogień wskoczył?!
 — Ano juści, kupiłem obwarzanków za cały złoty, to i dla Jantosia będzie.
 — A ja kupiłam dla niego jeszcze coś...
 — Bo u ciebie Jantoś oczko w głowie, a mnie kużde dziecko wraz.
 — Toć i ja matka — jeno Jantoś najmniejszy i rychtycek taki na gębie, jak ty, Michałku.
 Chłop się rozrzewnił.
 — Aj, Magdusiu, jagódko — rzekł — musi ty tylko tak gadasz se bez żarty...
 — A juści! Sprawiedliwie to w pieśni śpiewają, co kużdy chłop to jak pies; choćby jemu duszę oddać, zawdy sceka...