Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 24.djvu/40

za tego szwoleżera, który zawczasu z domu rodzicielskiego uszedł i wstąpił do wojska.
 Nigdybym nie wytrwał w tej biedzie, gdyby nie pani Sawicka. Kochała ona matkę nadzwyczajnie i z miłości dla niej mnie, jak na sznurku, trzymała. Gdym się czasem poskarżył, patrzała mi w oczu, ruszając ramionami.
 — Czyżbyś pan w poczciwem sercu swojem nie znalazł kompensaty za tę ofiarę, jaką dla nas czynisz! — mówiła.
 Być może, iż Lorcię miała na myśli, ale ani jej się z nią narzucać mi nie wypadało, ani, korzystając z położenia, sięgać zaraz po rekompensę.
 Gdyby wygódki, pieszczoty, nadskakiwania mogły osłodzić człowiekowi fałszywość położenia i upokorzenie a niewolę, mógłbym się był uważać za bardzo szczęśliwego. Uprzedzano moje życzenia, starano się odgadnąć gusta, a bylem słowo powiedział, starościna co najśpieszniej wydawała rozkazy, i musiano się do nich stosować. Ludzie, którzy mieli interesa do Boguszów, potrzebowali protekcyi, pośrednictwa, płynęli do mnie i męczyli. Przelewałem ich żądania na panią Sawicką, ale gdy szło o rozstrzygnięcie, starościna wołać mnie kazała i wymagała, ażebym ja decydował.
 Z powodu tego ciągłego przebywania w Zabłociu trudno mi było dojechać i dopilnować się w Rutkach, oficyaliści młodzi za oczyma nadużywali, i pomimo, że dzierżawa była doskonała, widziałem się zagrożony stratą.
 Pisnąć zaś niepodobna było o tem, bo delikatność nie pozwalała.