Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 24.djvu/44

 — O nie! — przerwała Lorcia. — choć ja sobie jestem, jak mnie mama nazywa, dzieckiem, ale ja widzę wszystko i rozumiem. Pawtarzam, myśmy panu wiele winni.
 — Dług ten, gdyby nawet był, niezmiernie łatwy do zapłacenia — rzekłem — poczciwe słowo i dobre wspomnienie, a będzie kwita. Panna Lorcia jednak zmuszoną zostanie fałszywego wujaszka zapomnieć. Przyjedzie jakiś pan Matkowski, zakocha się, poprosi pięknie, zabierze i...
 — Nie dam się wziąć — przerwała Lorcia — nie mam ochoty iść za mąż.
 — Wszystkie panny tak mówią, dopóki jakiś Matkowski nie przyjedzie, który się podoba.
 — Mnie się podobać trudno.
 — Dlaczego? — spytałem.
 — Wymagam wiele.
 — Naprzykład?
 Lorcia się trochę zamyśliła.
 — Widzi pan — rzekła — choćby się we mnie kochał najśliczniejszy królewicz, jak w bajce, nie dałabym się wziąć na szalone przywiązanie bez próby, jak w bajce. Bajki są bardzo rozumne. Musiałby spełnić wprzódy czyn jakiś, któryby dowiódł charakteru, duszy, serca. Do nas przyjeżdżają kawalerowie wystrojeni, wyperfumowani, których znamy tylko z ich żargonu w salonie i z plotek, jakie o nich po sąsiedztwie chodzą. To za mało, jeśli się wiąże na całe życie.
 Słuchałem z uwagą tych słów za poważnych dla młodej panienki.
 — Wszystko to śliczne, rozumne, ale to jest