Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 24.djvu/47

 Krew mi do głowy palnęła.
 — Ale ja nic nie chcę i nie potrzebuję — począłem.
 Nie dając mi kończyć, staruszka rękę swą wychudłą położyła mi na ustach.
 — Proszę tego nie mówić! — poczęła bardzo gorąco i żywo — ja tego słuchać nie mogę. Majątku w ziemi nie mogę zapisać, kiedy tak Bóg zrządził, że ty musisz być tym jakimś panem Sewerynem. Kapitału jest dosyć, chcę, żebyś go wziął, cały, siostrom się krzywda nie stanie, bo każda z nich tyleż weźmie w dobrach.
 — O kapitałach tych cały świat wie — odezwałem się — ja w oczach świata obcym jestem, oddać je mnie byłoby mnie wydać, wskazać.
 Staruszka załamała ręce.
 — Proszę mamci — dodałem, całując jej kolana — kapitały te zapisać pani Sawickiej, ona będzie depozytorką i od niej ja już sobie odbiorę.
 Spojrzała mi w oczy z powagą i smutkiem.
 — Ale czy pewnie?
 — Przecie mamcia zna dobrze panią Sawicką, inaczej to nie może być.
 Pocałowałem ją w rękę i, unikając dalszej rozmowy, wstałem ze stołeczka, chcąc odejść.
 — Więc tak ma być? — spytała drżącym głosem.
 — Tak, bo inaczej być nie może.
 — Niech będzie, jak chcesz, ja z Sawicką pomówię, a ty mi jutro każ sprowadzić rejenta. Czuję się jakoś słabą, senną, wiem, że koniec się mój zbliża.