Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 25.djvu/12

 — A kiedy gospodarz mnie przysłał, przez to, że Demko chory.
 Więc rozmowa.
 — Cóż Demce?
 — Kto to może wiedzieć? leży, a zębami dzwoni.
 Ani chybi, febra — pomyślałem.
 — A ty się jak zowiesz?
 — Na chrzcie, to ja wiem, że Józkiem mnie nazwali, a tak — mnie prześladują Czupurnym.
 Zacząłem się śmiać.
 — Czekaj, a skądżeś ty?
 — A znikąd, proszę pana.
 — Co u licha, a skądżeś się wziął?
 — Byłem u majstra, u szewca, co prawda, ale, jak się spije, to tak wali, że kości łamie, tom uciekł i służę do latania przy sklepach, i ot tak, jak się zdarzy.
 — Nie masz rodziców?
 — Gdzie? kiedy ich już nie stało! — rzekł Czupurny.
 — Gdzie legasz, ha?
 — Śpi się to tu, to tam. — I począł się dobierać do dzbanka.
 — Patrz-że — rzekłem — żebyś nie stłukł, a popłócz i palców w niego nie maczaj.
 Rozśmiał mi się, pokazując zęby białe i furknął. Mój miły Boże, co to z tego wyrośnie! Na gałąź! Aż żal. Bo nawet zdaje się sprytne.
 Gdy ze dzbankiem powrócił, dałem mu trzy grosze. Setnie mi się go żal zrobiło, i byłbym go po głowie pogłaskał, ale go ani dotknąć, taki brudny.