Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 25.djvu/36

świsnął — i poleciał. Chwili tej jednak nigdy w życiu nie zapomnę. Poczciwe psisko!
 5 sierpnia. Na obiedzie u moich przedziwnych gospodarstwa utraktowali mnie znowu flakami, wiedząc, że ja je lubię, tłuste i korzenne były, a posilne!! Na wsi w Sroczynie ani razum nie jadł; ale za to bywały kluski z mlekiem wyśmienite. Zapiliśmy flaki paru kieliszkami wina. Mili ludzie i mogę powiedzieć, że w nich braterskie znalazłem serca.
 6 sierpnia. Spotkałem na przechadzce pana senatora, a że on wprzód sam się mojej przypomniał znajomości, sądziłem, że mi wypada się ukłonić, mijając go. Udał zrazu, że mnie nie postrzegł, co łatwo poznać było, potem się widać namyślił i, zawróciwszy, sam przyszedł do mnie z twarzą uśmiechniętą. Po staremu mnie zagadnął:
 — Jak się masz, panie Gabryelu?
 — Do usług.
 — Jakże tam idzie?
 — Z łaski Bożej, nieźle, jak staremu... nie skarżę się.
 Począł się uśmiechać.
 — Waćpan, panie poruczniku, zawsze więcej żyłeś dla ludzi, niż dla siebie, i teraz pewnie trzymasz się tej wyśmienitej metody. Jakże tam protegowani jego?
 Śmiał się.
 — Za mały jestem, abym mógł kogo protegować — rzekłem.
 — Przecież wspomniałeś mi pan o jakimś chłopcu, sierotce....
 Nastawiłem uszu. Oho! myślę, sumienie go ru-