Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 27.djvu/30

blów braciszków, ale szczęście, żem sobie matki radę przypomniał, i zostałem na wsi...
 — A ja idę do miasteczka — rzekł chłopak.
 — Otóżbym ci nie radził — szeptał stary ptaszek.
 — A to czemu, kiedy tam żyć będzie łatwiej?
 — Zaraz ci powiem, co mi stary opalony wróbel, który z miasta przyleciał tu, mówił i dlaczego ja tam się nie umieściłem... Tam w miasteczku życie łatwiejsze, ale i niebezpieczeństwo większe... Gniazda usłać niema gdzie, czyha mnóstwo swawolnych chłopców, i wróbel się oducza od pracy, bo mu o jadło łatwo...
 — A cóż to jest praca? — zapytał chłopak.
 — Praca to jest prawo Tego, co i wróbla stworzył i człowieka, wszelkiemu stworzeniu dane.
 — A dlaczegoż ja o tem nie wiem?
 — Boś jeszcze mały...
 — Nauczże mnie, co to jest praca?
 Wróbel samouczek począł główką kiwać, musnął się dziobkiem parę razy po skrzydłach i zdawał się namyślać.
 — Jak to tobie powiedzieć? — mruczał — jak to tobie powiedzieć?... Wszystko pracuje na świecie... praca to życie, mój mały; potrzeba coś robić, aby żyć, aby się czegoś nauczyć, aby do czegoś dojść, a im więcej kto pracuje, tem mu jest lepiej...
 — Praca to więc znaczy robota — rzekł chłopiec. — Ale robota męczy?
 — Jeszcze też gorzej męczy próżnowanie — mówił wróbel.