Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 27.djvu/34

przepraszam, ale czy nie raczysz, dudku wielmożny...
 — Jaśnie, jaśnie wielmożny — przerwał dudek.
 — No więc jaśnie — mówił sierota — czy nie raczysz mi pokazać drogi do miasteczka, bom ją, włócząc się po krzakach, zgubił, a boję się, żeby mnie noc nie zastała w polu.
 — Co mnie tam drogi obchodzą! — krzyknął dudek — mnie droga wszędzie, gdzie lecieć chcę a gawędzić z lada żebrakiem, jak ty, nie lubię, bywaj zdrów.
 To rzekłszy, dudek głową pokręcił i poleciał. Ale gdy już miał odchodzić niegrzecznością jego oburzony chłopak, coś mu żółtego mignęło przed oczyma, i na gałęzi zjawiła się wiewiórka, z orzeszkiem w łapkach. Nie była to wcale pora na orzechy, mocno się chłopak zdziwił, skąd ona dostać go mogła.
 Obawiając się, aby wiewiórki nie obrazić, a chcąc się koniecznie od niej sekretu jej dowiedzieć, chłopiec zdjął czapkę, i począł:
 — Jaśnie oświecona wiewiórko!
 Ta podniosła główkę, trzymając orzeszek w łapkach, i zaśmiała się wesoło.
 — Głupi chłopcze — rzekła — dłaczego ty mnie tak nazywasz?
 — A, bo mnie dudek rozumu nauczył — odparł sierota — obraził się, żem go tylko jegomością z początku nazywał, obawiałem się uchybić.
 — A czego ty tam chcesz?
 — Drogęm zgubił i nie wiem, co z sobą robić? Ale, moja dobrodziejko wiewiórko, naucz ty