Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 28.djvu/04

zacni ludzie patrzali, zaintonował: Te Deum laudamus^[1], a my szlachta śpiewali wtór i niektórzy panowie nawet: jako JW. chorąży litewski, Panie daj mu wieczny odpoczynek, bo to zacny był pan, i dziwnie basem śpiewał, choć, jak starzy mówili, trybem światowym. Śpiewał i JO. wojewoda wileński, ale już nie tak dobrze; ale wszyscy śpiewaliśmy ochoczo, bo też było za co Panu Bogu dziękować. Przed czterema dniami, w sam dzień Wszystkich Świętych, jak na wiązanie JJ. OO. i JJ. WW. Panom, nie zapominając i o nas szlachcie, pan Kazimierz Puławski, starosta warecki, porządnie był wytłukł Rosyę pod Lanckoroną i aż do Myślenic gnał Suwarowa; a i ja tam swoim nie szkodził, co mi trochę zaszczytu i nieco nieprzyjemności przyniosło, jak się o tem powie. Po hymnie wstąpił ojciec Marek na ambonę; my wszyscy natężyli uszów: raz, że i łaknąć trzeba za słowem Bożem, powtóre byliśmy ciekawi, co też powie z powodu rocznicy urodzin JO. księcia Karola Radziwiłła, co był pan wielki, pobożny, dobrodziej szlachty i filar naszej barskiej Konfederacyi^[2], a którego w dniu tym przypomnieć nie zdawało się nam, aby było do rzeczy. Przeżegnał się ojciec Marek — jeszcze dziś patrzę na niego — i tak powiedział: »Święty Jan Ewangelista mawiał: Dziateczki! kochajcie jedni

1. Ciebie, Boże, chwalimy (łac.).
2. Konfederacya barska — związek zawiązany w Barze (w wojew. bracławskim) w r. 1768 pod wodzą Józefa Pułaskiego w celu oswobodzenia kraju od wpływu rosyjskiego, detronizacyi Stanisława Augusta i przywrócenia stanowiska uprzywilejowanego katolicyzmowi.