Strona:Björnstjerne Björnson - Tomasz Rendalen.djvu/84

 Ta metoda czytania poróżniła ich zaraz. Toma syna wyrwała książkę Tomciowi i zburczała go ostro, przypominając zakaz brania książek do ręki.
 Zrazu przeraził się, potem jednak rzekł, wyciągając ku niej rączki:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 Oczywiście nie zwróciła nań uwagi, on zaś przystąpił do matki i powtórzył nader przymilnie:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 — Nie, — odparła ostro, bo właśnie w miejscu, które czytać zamierzała, książka została niemiłosiernie poszarpana.
 Zaczekał chwilę, poczem rzekł znowu:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 Wspomniała, że to jego urodziny, przemówiła doń tedy łagodniej, pokazując, ile narobił złego.
 Wysłuchał spokojnie i powiedział:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 Na stole były ciastka z cukrem, więc dała jedno chłopcu. Zjadł je ze smakiem, a potem oświadczył stanowczo:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 Odłożyła książkę, wzięła go pod rączki, przetańczyła z nim przez pokój i posadziła pośród zabawek, sama zaś wróciła do stołu i zaczęła układać powydzierane kartki. Za chwilę jednak był już przy niej i, trzymając się stołu jedną rączyną, drugą sięgał po książkę, powtarzając:
 — Książka Tomciowi, mamo!
 Znowu odłożyła książkę i zaczęła go ubierać do wyjścia na przechadzkę. Nie chciał się z tem pogodzić, robił się sztywny, jak patyk, ale zmusiła go do posłuchu. Godzinę zabawili w ogrodzie i Tomcio bawił