Strona:Björnstjerne Björnson - Tomasz Rendalen.djvu/95

 — Cóż to za dziecko wrzeszczy ciągle tak przeraźliwie? spytała Tomasyna, podchodząc do otwartego okna.
 Marit zaśmiała się.
 — O, to chłopak Larsa Tobiassena!
 — Ciągle się drze! — powiedziała dziewczynka z poza babki.
 Uniesiona zapałem, wyszła z fałdów spódnicy, ale zaraz schowała się w mą, przerażona swą śmiałością.
 — Czy wielmożna pani zna Larsa Tobiassena? — spytała Marit.
 — Nie! — odrzekła zaintrygowana — Cóż to za człowiek?
 — To nie tak łatwo powiedzieć!’ — zauważyła Marit — Ot są tam różności. Niedawno został rzeźnikiem. Czy go wielmożna pani nigdy nie widziała?
 — Nie! Ale czemuż pytacie?
 — Aa... nie mogę chyba powiedzieć... — szepnęła, spozierając znacząco na Tomasynę.
 — Czemuż to?
 — Ano... powtarzam, co ludzie mówią. Nie zmyśliłam tego sama! — zaśmiała się.
 — Mówcież...
 — Powiadają, że to także Kurt...
 Spostrzegła, że słowa, te uczyniły na Tomasynie wrażenie, więc dodała pospiesznie:
 — Może to tylko głupia gadanina. Nie podobny wcale do innych dzieci tęgo pochodzenia, jakie widziałam... Wygląda poprostu jak smok!
 — Niektórzy z Kurtów tak właśnie wyglądali — zauważyła Tomasyna, byle coś rzec, i wyjrzała oknem.
 — A słyszałam... słyszałam... — rzekła stara, wyciągając rękę ku dziecku — Jest dwa rodzaje Kurtów!