Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/138

RADION SAM PIERZE. Błądzili w lochu starej mydłami — Mania i Maks Leder, Towary Apteczne, Sznurowadła, Mydło, Farby — dokąd Zyga z dumą prowadził Dawida i Ernesta w te dni, kiedy sklep był już zamknięty na głucho. Zstępując do rozległych pieczar w podziemiach zaniedbanego składu, mijali ociekające wodą, porastające pleśnią zakamarki, w półmroku trącali dudniące basem kadzie, rozsypujące się beczułki, sine, bure, koloru zieleni butelkowej gąsiory oplecione wiklinowymi koszami. Jedne wydzielały woń żywicy, kwiatów, miodu, ziół, szyszek w lesie, a z innych unosił się piekielny odór smoły i siarki.
 — Fuj.
 — To jest mocna trucizna, Albinos.
 Wszystko, co spoczywało w jaskiniach starego składu, dawno temu podzielił Zyga na trucizny i leki. Ernest pytał rzeczowo:
 — Szmaja, na szczury czy dla ludzi?
 Zyga zastanowił się, a potem powiedział:
 — Na szczury, ale może być i dla ludzi.
 Głosy ich dudniły w tym lochu, jak okrzyki rzucone do studni.
 — Skutkuje?
 — Jeszcze jak!
 Zyga z plamami lepkich płynów na dłoniach odmykał słoje, flakony, butelki, złowrogo syczące gąsiory. Sypał im na ręce po szczypcie z każdego naczynia. Co się dało, rozlewał. Wąchali, nieufnie próbowali językiem, kichali w tumanie kurzu. Zyga szalał w tęczy barw, osypany pyłem jak motyl. Wołał z drabiny:
 — No jak tam?
 Cały kolorowy.
 — Robaczki moje, nie ruszajcie tego. Nie trzeba,