Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/157

lek woła: „Nie łam się, szefie! Stań na świecy i kikuj!” No i poszedł.
 — Granatowy?
 — A jak? Granatowy! Poszedł do rogu, stanął na świecy i kikował. Ile to trwało? Sekundy. I worki były po tej stronie. Kolano mi tymczasem spuchło, a archanioł z gliną na drugi dzień stawili się u Mordarskiego. Mordarski poczuł cykorię i zupełnie bez potrzeby ich zblatował.
 Śmiech tragarzy niósł się placykiem.
 — A wam nadmuchał pająków do ucha. Co, Kiepełe?
 — O, to kutwa!
 — A nam nadmuchał pająków do ucha. Gronia nie chciał wypłacić, Jajecznemu nakładł po mordzie, kołdra poszła w drobny mak i tyle tego dobrego.
 — Szafa gra. Komoda tańczy.
 Tragarze rżeli donośnie z uciechy, przewracając się na workach i tarzając, jak konie w pogodny ciepły dzień.
 — Skok na pewniaka!
 Ogonek powoli, krok za krokiem posuwał się do przodu, coraz bliżej upragnionego kotła. Parowało wonią rozgotowanych liści kapusty, wonią czczej wodzianki i zapiaszczonych warzyw; codzienne letnie menu kuchni gminnej.
 Chude, brudne ręce kapłana zaszamotały się w powietrzu; słowa jego zagłuszyło wołanie drugiego, który wybiegł w żebraczym uniesieniu na środek placyku. Zadarł ryżą bródkę i wyrzucił przed siebie krótkie, podarte rękawy, śpiewając kupcom w twarz.
 — Otwórz przed nami widok ziemi Chanaan. Daj głowę złożyć strudzoną na jerozolimskim ka-