Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/163

ucichły. Krótkie, podarte rękawy wyrzucił przed siebie i podsunął ostrożnie jedno kolano. Wypiął ryżą bródkę i wodził nią dokoła.
 Załkał:
 — Nie masz, nie masz dla nas Jerozolimy.
 Załkał trzeci kapłan:
 — Bądź surowy, ale sprawiedliwy, Panie nasz.
 Załkał pierwszy kapłan:
 — Bądź nielitościwy, ale nie okrutny, Panie nasz.
 Załkał drugi kapłan:
 — Bądź nam katem, lecz nie trzymaj z naszymi katami.
 Załkał trzeci kapłan:
 — Bądź nam oprawcą, lecz nie trzymaj z naszymi oprawcami.
 Trzej kapłani zaszlochali razem, jak dzieci.
 — Bądź nam oprawcą wiekuistym, lecz nie raduj się z naszymi oprawcami.
 Banda Barucha Oksa zgromadziła się przy pełnym kuble. Klęczeli wdychając mdły zapach polewki w kurzu ruin. Mojsze uniósł czerpak sporządzony ze starej puszki po konserwach i zanurzył miarkę w kuble, kurczowo przyciskając kikut do boku. Kuba Wałach odepchnął Chaima i pierwszy nadstawił miskę, z zaciętą twarzą pochylając się nad wiadrem. Henio Siedź oblizywał mokre usta, spękane i nadżarte łuszczycą, a Mordka mrużył powieki wdychając odór przegniłej zeszłorocznej kapusty. Josełe Żółtko chciwie patrzył na ręce Połamańcowi, a jego wypukłe, żabie oczy — zdawało się, że wyskoczą i plusną do rzadkiej polewki.
 — Jemu dawaj — Baruch Oks odepchnął Kubę i za kark przyciągnął małego Chaima. — Pata-