Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/188

pokucie mogę też coś w tym domu głośno powiedzieć.
 — Kobieto, tobie przecież usta nie zamykają się od rana do nocy.
 Ojciec kluczem naciągał szprychy na obręczy koła i palcem próbował, czy dobrze osadzone.
 — No, nie mówiłam, że wykipi? I wykipiało! Kiedy ja grzeję mleko, ty zawsze musisz zrobić awanturę.
 — Ja? Awanturę?
 Ojciec złożył ręce na obręczy koła.
 — Raban w domu, z garnka kipi, a mnie już łez brakuje.
 Matka kupiła gdzieś odrobinę mleka na święta. Kiedy mleko wycieka za brzegi garnka, robi się swąd, wtedy sypie szczyptę soli na blachę, i to pomaga. Zła, rozżalona, przygaduje:
 — Nigdy dobrego słowa nie ma dla mnie w tym domu! Co powiem, to źle. Co zrobię, to nie tak.
 Ociera łzy, wzdycha.
 — Tak mi tego mleka żal.
 Ojciec unosi koło i przesuwając obręcz w dłoniach ogląda pod światło skręt.
 Mówi:
 — Tymczasem. Święte słowo, tymczasem! Kto je wymyślił? Na pewno Żyd klecąc szałas.
 — Eeee.
 — Tymczasem kuczka osłania nas. Oj, cieszmy się.
 — Eee.
 — Dzisiaj jestem tu, jutro tam. Oj, cieszmy się.
 — Ee, pomieszanie z poplątaniem!
 — Tak jest urządzony ten świat, że wszędzie znajdzie się jakieś małe, ciche miejsce na mój mizerny szałas.
 — Tak było dawniej. Teraz jest Judenrein... Ja