Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/230

licjanci stanęli bez ruchu i na środek wyszedł Krwaworączka, bez broni. Ręką wskazał, a tam wyłączono motor. Milczał i słuchał tego milczenia.
 — Auf die Knie!
 I wszyscy padli na kolana. Szedł między klęczącymi, którzy kurczyli się opuściwszy nisko głowy. Przystawał, dłoń w skórzanej rękawiczce lekko dotykała czyjegoś podbródka i głowa sama unosiła się ukazując nieruchomą twarz o przymkniętych oczach. Znienacka zwracał się do zatrzymanych. Oglądał ich, szedł dalej. Mordka Caban szturchnął Dawida łokciem i syknął cicho:
 — Ty, nie śpij. Do ciebie mówi.
 I Dawid wstrzymał oddech, kiedy usłyszał nad sobą znów:
 — Co szmuglujesz, Żydku?
 — Życie.
 Otworzył trzęsącymi się rękami worek, uniósł i wysypał przed siebie nędzną zawartość.
 Potem padła komenda:
 — Ruhe, Judengebet.
 I Krwaworączka pierwszy zaczął:
 — Ich, Jude...
 A tłum za nim powtórzył bezładnym chórem:
 — Ich, Jude...
 — Ich, Jude bin schuldig am Krieg und Übel und Verbrechen in die ganze Welt.
 — Ja, Żyd, jestem winien wojny i zła, i zbrodni na całym tym świecie.
 Krwaworączka ciągnął:
 — Heute, morgen, in alle Ewigkeit.
 Tłum powtórzył:
 — Dzisiaj, jutro, na wieki wieków.
 — Ich, Jude bin Mörder.
 — Ja, Żyd, jestem mordercą.