Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/235

 — To jest życie? Przebudźcie się, Niemcy.
 — Deutschland erwache!
 — Tobie łatwo powiedzieć, a szkopy kręcą cykorię pudami. Uri, powiedz mu, jak jest, bo mnie, łachudra, nie wierzy.
 — Pewno, że nie wierzę.
 — No to leć na front wschodni i się przekonaj!
 — Poczekam.
 — Kto tam znów czeka? Pokażcie mi tego, który ma tyle czasu?
 — Panowie, dajcie spokojnie przeczytać dzisiejszą gazetę... Faktycznie, kręcą cykorię pudami.
 — Latem ofensywa, zimą znów kontrofensywa, człowiek się w tym wszystkim gubi. Eh, zobaczyć Berlin w gruzach i umrzeć.
 — Zobaczyć, jak szkopy wieją gubiąc kapcie po drodze, i można wrócić do Abrahama na owsiane piwo!
 — Nie spiesz się tak, Kiepełe. Masz pojęcie o wyobrażeniu? Łono Abrahama, które przyjmie z powrotem taki tłum wszawych Żydów, no, no, to dopiero widok!
 — Wszawe życie, wszawa śmierć i wszawe jest łono Abrahama.
 — Rusza się wszystko, rusza.
 — Komu się tam znów rusza za kołnierzem?
 — Tu, w gazecie! Tu, front się rusza, tu, między wierszami. Mówię wam, zimowa kontrofensywa już się zaczęła. Jeszcze trochę, pogoni Ruski fryca bez gaci.
 — Skończ, skończ. Nie strasz Ruskim, bo Herr Wachtmeister razem z polikierem zemdleją z wrażenia i nie będzie komu za mur nas odstawić.
 — Panowie, miejcie wzgląd na rząd!
 — Panowie, miejcie wzgląd na granatowego.