Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/331

tiul, z wyleniałym rudym liskiem okręconym na pudrowanej szyi. Zmrużyła chytrze oczy i ostrym, zakrzywionym paznokciem pogrzebała w powietrzu, jak haczykiem.
 Krygując się mówiła:
 — Caban, zawołaj do mnie doktorka.
 — Trzy ćwierci do śmierci, a po co ci doktór?
 — Caban, Cabaniątko, zawołaj do mnie zaraz Mordarskiego.
 — Małka, a po co ci kupiec?
 — Caban, zawołaj mi tu szybko Szwarca.
 — Po co ci adwokat?
 — Caban, Cabaniątko kochane, zawołaj Mordchaja.
 — Po co ci furman?
 — Caban, zawołaj w takim razie reb Icchoka.
 — Małka, a po co ci rabin?
 — Caban, łobuzie, przyprowadź Lońka, mojego kawalera.
 — Po co ci kawaler? Kogo jeszcze?
 — Poczekaj, niech sobie tylko przypomnę.
 Chwyciła pyszczek liska i zarzuciła na plecy. Uperfumowaną kitką ogona wachlowała sobie twarz.
 Mordka Caban odwrócił się, ukłonił nisko Kubie, złapał go dwoma knykciami za nos i szarpnął. Jasnym, rozradowanym głosem na całą sień zawołał:
 — Podzięęękowanie, następny!
 Przeszła.
 Wychylił się na schody płaskonosy Nahum, oparty podbródkiem na jego ramieniu patrzył za nią Szulim. Zachichotała. Rudy lisek wionął wyleniałym ogonem w ciemnej sieni i wlepił w nich zimne, szklane, rubinowe oczko, a Małka odwróciła w przejściu martwą twarz, na której