Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/334

 Z lękiem i ciekawością, z odrobiną wstydu, który ciekawości nie przemógł — uczepieni kruchych ruin — pozostali. Hałaśliwie dzwoniły zatrzymane przed wachą tramwaje. Iskry trzaskały raz po raz, jarzyły się całymi pękami. W zmierzchającym świetle dziewczyna leżała cicha i cienie ruin obsuwały się po jej ciele, pochłaniały nikłe uda, wklęsły brzuch, podciągniętą aż na oczy sukienkę, a obok siedział nieruchomo żebrak w podartym filcowym kapeluszu zasłoniwszy rękami twarz. Kiedy wstał, wówczas ujrzeli, jak dziewczyna łagodnie dotyka go palcami.
 — Daj, otrzepię kurz. Nie możesz tak iść. Ja to co innego.
 Podniósł białą laskę i odszedł. Uniosła się niezdarnie na łokciach i kolanach. Klęcząc ze zwieszoną nisko głową uderzyła pięścią bezsilnie o kamień.
 Gdzieś blisko ulicą niosło się wołanie Małki.
 — Co ja robię, zwariowałam, za darmo sprzedaję!
 Pociemniało — siny księżyc drżąc w zamglonym powietrzu wzbił się lekko znad Hal i sunął na plac Grzybowski, a po drugiej stronie granicznego muru, w wąwozie Krochmalnej, wietrzyste niebo tliło się jeszcze zimnym ogniem zachodu. Słońce dopalało się za masywem nowego browaru.
 Elijahu szepnął suchymi wargami:
 — Zaraz poszuka sobie innego frajera.
 — Oj — jęknął Zyga. — I za to jej płacą?
 — Za to.
 — Tylko za to?
 — Tylko za to. — Elijahu złożył dwa palce