Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/382

 — Szukam.
 — Bierz się za robotę.
 Elijahu palił nie wyjmując peta z ust. Kaszlnął sucho, pet sfrunął na ziemię. Ernest podskoczył.
 — A nie mogłeś wziąć czegoś z domu od siebie, Dawid?
 — Zamknij jadaczkę — powiedział Eli. — Zamknij, bo nikt się ciebie o to nie pyta. — Przykrył pet drewniakiem i rozdeptał. — Nie rusz i rób, co do ciebie należy, Albinos.
 I Ernest robił, co do niego należało, i Dawid robił, co do niego należało. Na kolanach posuwali się za Elim, który im wskazywał drogę.
 — O, tutaj!
 — Cicho, Albinos. Uważaj lepiej.
 Ernest zamilkł, ale nie na długo.
 — Co ja mam!
 Klęczeli obojętnie. Wrzasnął:
 — O rany, co ja mam!
 Podeszli bliżej i zobaczyli, że w palcach obraca blaszany pierścionek, w którym tkwiło oczko z czerwonego szkiełka.
 — Ale kejsef, co?
 — Albinos — powiedział Elijahu — ty się nie wygłupiaj i nie baw jak dziecko, dobrze?
 Cisnął blaszany pierścionek daleko przed siebie, mierząc w usypisko gliny.
 — Mógłbyś mi zostawić. Co ci szkodzi — skarżył się hałaśliwie Ernest.
 — Albinos — ostrzegł Elijahu. — Uważaj pod nogi. I nie drzyj się tak — ledwo zdążył to powiedzieć, wyrósł przed nimi stary Żyd.
 Wynurzył się cicho spomiędzy grobów cień, który zaczął krzyczeć ludzkim głosem, szarpać