Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/436

potrwać nawet dwóch tygodni, no, powiedzmy, z górą miesiąc.
 — Zabrałeś termos z herbatą, Karol? Co? Termos z herbatą. Nie? Boże kochany, ogłuchł czy co. Z her-ba-tą!
 — Zostajesz? Tutaj? Na środku ulicy? Kiedy wszyscy idziemy na dworzec?
 — Nie leć tak, rybeńko, nie leć, bo się zgubisz i mamusia nie znajdzie cię wcale w tym strasznym tłumie.
 — Tam, tam, trzymać, łapać, bo będzie za późno!
 — Co ci znów ukradła? Co posiadasz takiego, dziadu, że ci mogła ukraść?
 — Przepustkę!
 — Co komu pomoże twoja przepustka. Zdychać razem ze wszystkimi można i z przepustką.
 — Zdychać? Kto mówi od razu zdychać? Tam dopiero czeka nas przyzwoite życie, a nie wegetacja jak tutaj.
 — Przedźwigasz się i znów zaczniesz narzekać na wątrobę. Już lepiej daj mi tę walizkę.
 — Walizkę? Jaką znów walizkę? Nie brałam żadnej walizki. Muszę wracać. Trzymaj ten koszyk i idź przodem, ja cię dogonię.
 — Gdzie, krowo. Do szeregu, już!
 — Wszyscy krzyczą naraz, nic nie słychać i robi się sądny dzień, a tutaj podróż się jeszcze wcale nie zaczęła, to co będzie potem?
 — Zurück! Halt!
 — Nie idę dalej. Niech padnę trupem na miejscu. Motłoch i ciągle depczą mi po nogach.
 — Odwagi, wszystko będzie dobrze.
 — Mojsze, gdzie jesteś, Mojsze? Zaczekaj.
 — Tak, tak, moi drodzy, czwarta przeprowa-