Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/438

gnije i cywilizacja sama. Oto nadszedł czas, kiedy dokonać się ma ostatni akt sprawiedliwości dziejowej. Niemcy wyrównają rachunek. Jawohl, w interesie ogółu. Führer i żołnierz oddany ciałem i duszą Führerowi wzięli na siebie dzieło wiekopomne — Judenfreimachung! Na zawsze zostanie w pamięci pokoleń sława czynu i czyn niemieckiego geniuszu. Po to, aby rasy i narody tej ziemi mogły ujrzeć zdumionymi oczami, na czym ten geniusz polega, Führer zacisnął swą pięść. Und die ganze Welt... I świat cały wstrzymał oddech.
 — Rolf, Ruhe!
 Pies ujadał. SS-Sturmbannführer Höfle smagnął psa smyczką po grzbiecie. Drab stojący za nim gładził uspokajająco zwierzę. Umilkło. Höfle ciągnął mowę dalej.
 — Na komodzie leżały papiery. Ludzie, na komodzie zostały papiery! Na wierzchu!
 — Proszę nas przepuścić. Mój mąż jest inwalidą.
 — Mordcheles! Mordcheles!
 — Niedoczekanie ich, bez bagażu się nie ruszam, niech mnie zakatrupią tutaj na miejscu albo pozwolą wrócić na chwileczkę po tłomoki.
 — Marschieren, marschieren.
 — To ma być zapakowany plecak? W ten sposób daleko my nie zajdziemy.
 — Poczekaj, musisz być pierwszy? Całe życie chciałbyś być pierwszy, to możesz teraz innych puścić przed sobą.
 — Zawsze byłem punktualny.
 — Punktualność, to cię zgubiło. Zapamiętaj sobie raz na zawsze.
 Ponieważ panował hałas, słowa Sturmbannfüh-