Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/446

 — Ostrożnie, podaj do tyłu... dziura w bruku. Ostrożnie.
 — No, a teraz zapnij sobie rozporek.
 — Odczep się pan od mojego parasola i mnie daj święty spokój. Czy nie widzi pan, że mży i zaraz zacznie znowu padać?
 — Panie posterunkowy, zupełnie nie rozumiem, jak można z taką gorączką wypędzić człowieka w podeszłym wieku na ulicę. Nat, weź pod pachę termometr i zmierz temperaturę, bo pan musi się sam na własne oczy przekonać.
 — To jest wychowanie? Pani synek zmoczył mi cały koszyk? Tfu, ordynarne i po prostu w głowie się nie mieści.
 — Nie mam teraz głowy do tego. Spytaj mamy lepiej, gdzie schowała nóż.
 — Człowieku, a co mnie do tego? Stuknij się w głowę. Co mnie twoja gorączka obchodzi?
 — Ja nie mogę iść dalej, bo złamałem nogę.
 — To spróbuj pan inaczej opróżnić dziecku pęcherz w takim ścisku i nie opryskać ludzi!
 — Eliasz, chodź bliżej, bo cię tracę z oczu.
 — Nieważne.
 — Ratunku, bo mnie tratują!
 — Zamknij mu mordę. Ty tam, stoisz bliżej.
 — Oj, moja noga, oj-oj!
 — Ale jak? Drze się cholera... Żandarma, żandarma tutaj wołać, niech go kropnie.
 — Ruben, jeszcze zanim włożyłeś żółtą opaskę, miałem takie dziwne przekonanie, że w twojej skórze chodzi po świecie wesz. A teraz sam wołaj żandarma, skurwielu!
 — Pierożki zostały w piecyku, przecież mówiłam ci tyle razy. Z tego całego bałaganu zupełnie straciłam głowę.