Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/455

 — Panie żandarm, ja jestem całkiem niewinny.
 Wyciągnął przed siebie ramiona, pochylił głowę.
 — Łatam kamizelki, moja żona obrębia dziurki, a dzieci przyszywają guziki i to jest cała moja rodzina. Cały mój interes.
 Krwaworączka podsunął mu pięść pod nos, a Żyd stał cicho i mrużył oczy.
 — Weg, Alte!
 Wracał do szeregu zgięty, cofając się tyłem.
 Wściekły Pies podbiegł, pałką smagnął go przez twarz i wtedy rozległ się pierwszy strzał. Nie wiadomo, kto oddał ten pierwszy strzał. Mówiono, że strażnik z wachy. Reb Icchok leżał pod murem, tałes obok, na tkaninie wystąpiła plama krwi. Krwaworączka obejrzał się i zawołał:
 — Cała zabawa na nic!
 Niemiec z wachy odkrzyknął raźno:
 — Ej, ty tam! Skończ się bawić, zacznij pracować!
 I to było sygnałem do ogólnej strzelaniny. Żandarmi nerwowo repetując karabiny gnali uciekających prosto na wachę, wydając gardłowe i dzikie, zduszone okrzyki.
 Na tym niedużym odcinku, pomiędzy wylotem Krochmalnej i wylotem Chłodnej, tego popołudnia położyli trupem kilkudziesięciu ludzi.
 Kiedy umilkły już strzały, spomiędzy leżących wygrzebał się starowina z drucianymi okularami na nosie i podreptał w głąb Krochmalnej nie zatrzymany przez nikogo. Tłum ustępował przed nim, a on przygiął się jeszcze niżej, połę chałata zarzucił na głowę i ukrył twarz. Żandarm odął usta, powoli odwrócił ku niemu karabin, przystawił lufę do chałata i oddał strzał. Jeden, a po-