Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/459

co to wszystko? Jak nie dzisiaj, to jutro. Każdego to samo czeka.
 Ojciec pocałował Dawida w usta.
 — Dobra, dobra.
 A wuj Gedali wyjął mu z ręki złożony arkusik. — Co to właściwie takiego? Skąd to masz?
 I ojciec odparł: — Nie wiem. Leżało na ulicy i podniosłem w ostatniej chwili.
 Wuj Gedali poskrobał się za uchem. — Świadectwo szczepienia ospy? No, no, murowany auswajs. Schowaj sobie na następny raz.
 — Ospy? Nie miałem czasu czytać, Gedali. Ale coś mi się wydaje, że to przepustka na jednorazowe przejście.
 — Taak, Niemcy kochają papierki i... porządek!
 Żółty machnął ręką, westchnął zniechęcony i zszedł stopień niżej. Odwrócił się. — Tanio cię to kosztowało. Peta — oznajmił, a widząc, że wuj Gedali wtyka mu zwitek banknotów, powiedział: — Forsa? Mnie twoja forsa niepotrzebna, ciężki frajerze! Mam tego śmiecia potąd.
 Ojciec wyjął z kieszeni bluzy paczkę machorkowych. Żółty przyjął papierosa, ale nie odchodził.
 — Mój kolega też pali — powiedział. Dostał drugiego papierosa i dopiero wtedy się ulotnił.
 Mijając porzucone w nieładzie trupy i węzełki szli po schodach na górę.
 Zewsząd lała się jasność. Lekkie, małe chmurki przesuwały się za plecami wuja Jehudy. Coś tam pitrasił i potrząsnął głową, kiedy weszli.
 — Jesteście... W samą porę. Kasza mi się przypaliła, wodę czuć rdzą i do tego soli w tym całym bałaganie znaleźć nie mogę!
 Słaby, przedwieczorny podmuch wiatru wi-