Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/46

 — Zbawcy? — wołał wuj Szmuel. — Pijawki w epoletach udają mi tu zbawców narodu. Widziałeś, jak chodzą, jak się noszą? Te sztylpy, te opaski z pieczątką, te pałki, widziałeś? Machają nimi przed nosem zniedołężniałym staruszkom. Tego jeszcze mało? Na Lesznie mają już swój lokal, gdzie prowadzą nocne życie. Tam jest na co popatrzeć.
 — O, wa. Nocne życie. Interesy, interesy. Tam odchodzą grube interesy — powiedział wuj Gedali.
 — O kim on mówi! I o czym on mówi? — Ciotka Chawa przyłożyła dłonie do policzków. — Boże mój, o czym?
 — O Mardocheuszach — powiedział wuj Jehuda.
 — I to ma być Purim — powtarzała. — I to mają być święta.
 — O policji żydowskiej mówi — wyjaśniła Dora Lewin.
 — Policja żydowska! — Gniew i oburzenie odbierały mu oddech i wuj Szmuel skrzeczał jak zarzynany kogut. — Psy łańcuchowe. Psy łańcuchowe rzucają się do gardła Żydom, a Żydom się wydaje, że to ich psy, bo łańcuch kupiony za żydowskie pieniądze, ale te psy służą Niemcom, Niemcom i to Niemcy ujmą w rękę łańcuch, aby wywęszyły interes każdego Żyda i zaprowadziły do niego bez namysłu, najkrótszą drogą.
 — Święte słowa, święte słowa. Nic ująć, nic dodać — powiedziała Dora Lewin.
 — Święte słowa — powtórzył za nią prof Baum.
 Kiwali głowami na znak zgody, złączeni jedną troską zwrócili ku sobie twarze w nagłym odruchu. Tak, tak. Tylko wuj Jehuda uśmiechał się gorzko.
 — Podobno — zaczął. — W pierwszych tygod-