Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/474

trzeba potulnie iść pod tasak, aby pozostać przy życiu.
 Uri:
 — Walczyć, aby ocalić życie.
 Wuj Jehuda:
 — Walczyć to znaczy ginąć.
 Naum powiedział, że się z nim zgadza. Tak, są dwie drogi. Wystąpienie i opór gwarantuje pewną śmierć. Ucieczka, ukrywanie się pozwala ją tylko odwlec. O co chodzi?
 — Zwlekamy, do chwili. Uri:
 — Jest las.
 Naum:
 — Mam się tułać po lesie? O głodzie? I tam się dać upolować jak zając?
 Uri:
 — O wa, tu na mnie polują dwa lata... Tam, w lesie, mogę zdobyć broń. I nękać Niemców, a nie tylko bronić parszywego życia ostrząc pazury jak szczur w norze.
 Wuj Gedali:
 — Ciągle to samo... Walczyć, walczyć!
 Zakrzyczeli go wszyscy razem.
 Potem powiedział:
 — Nie jest hańbą ulec przed przemocą.
 Wołali:
 — Hańbą!
 Przed wyjściem z kryjówki wuj Gedali zbudził ich wszystkich po kolei i powiedział:
 — Naum niech zostanie tu, jak długo się da, i utrzymuje kontakt ze mną. Na Prostej, u Toebbensa jest Kiepełe i grupa naszych tragarzy. Uri... Uri niech próbuje złapać Felka Pioruna. Albo kogoś z jego paczki. Powinien pokazać się dziś — jutro. A jak nie, to znaczy, że Uri sam