Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/477

 — Paciorek. Mogą być i grzechy też. Wszystko, ale z uczuciem. Klęknij.
 Po jakimś czasie rozległ się w kącie kaszel i chłopczyk z kosza zaczął grymasić:
 — Nie chcę.
 A potem usłyszeli wściekły syk mecenasa Szwarca, kiedy dobitnie cedził przez zęby:
 — I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Teraz dopiero amen.
 I chłopczyk z kosza powtórzył:
 — Amen.
 Stara Zełda słuchała pacierza dziecka z jakimś zapamiętaniem i jej oczy błyszczały w ciemności. Sczerniała twarz skryta była w cieniu. Spuchnięte, obrzmiałe ręce zacisnęła pod podbródkiem.
 — A teraz kładź się i śpij.
 — Znowu do tego wstrętnego koszyka, tato?
 Mecenas Szwarc odwrócił się, strzepnął po raz ostatni różowy kocyk i szeptem powiedział do Mordarskiego:
 — Okropnie przemądrzały. I zna na pamięć cały katechizm. Udawać ewangelika to dla niego pestka.
 Mordarski uśmiechał się pobłażliwie. Mówił do Dawida i Zygi:
 — Uczyć się, szczeniakeria! I wam się to kiedyś przyda na nowej drodze życia.
 Szwarc z synami zajmował cały kąt w piwnicy. Wyrostek przesiadywał za dnia bez ruchu, troskliwie zdejmując pyłki z granatowego garnituru uczniowskiego, co raz to wydobywał z kieszeni fałszywą metrykę, sumiennie zaznajamiał się z jej treścią i oswajał ze swym nowym imieniem Stanisław, a malec pokazywał wszystkim ołowiany medalik, zawieszony na sznureczku