Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/93

 — Nowe?
 — Całkiem nowe. Cajgowe.
 — Jankiel, zrób mu lepiej łatę na łokciu. Popatrz okiem majstra. Na nim sterczy piątek spod soboty.
 — Zrobię. Musowo.
 — Bo ja zakładam sklep z obiecanymi spodniami. Jankiel, twoje przyrzeczenia są wielkie i puste, jak... dziurawy worek, w którym zawiązana jest wieczność świata.
 — Dziurawy? Czy ja mówię, że cały? Dziurawy, niech będzie dziurawy. Nawet powinien być trochę dziurawy. Przez te dziury nocą pokazują się czasem gwiazdy.
 Matka wilgotną ścierką przetarła krzesło i stanęła obok.
 Wuj Gedali ścisnął ramię krawca, który zatrzepotał łokciami trzymając oburącz garstkę karbidu — i usiadł przy stole zsunąwszy niedbale czapkę z czoła. Podniósł garnek stojący na cegle, zajrzał do środka. Mlasnął. Odstawił z powrotem na środek.
 — Tak.
 Potem ojciec:
 — Tak, nie inaczej.
 A po chwili milczenia wuj Gedali:
 — Wszędzie to samo.
 — I dalszego ciągu nie ma.
 Wuj Gedali wykonał nieokreślony ruch. Wyrwało mu się długie westchnienie.
 — Byle do wiosny.
 — Łatwo powiedzieć, Gedali. Już ledwo się czołgam od piątku do piątku.
 — Módl się więcej, módl — i matka plasnęła mokrą ścierką w kąt. — Twoimi modłami napalę