Strona:Bogusław Adamowicz - Wesoły marszałek.pdf/18

zdziwienia, lecz i nie bez jakiejś utajonej niechęci udzielał mi objaśnień. Kręcił głową, mlaskał językiem, aż wreszcie nie wytrzymał i pozwolił sobie dać wyraz swemu niezadowoleniu.
 — Czy to pan oficer naprawdę chce tam iść sam, teraz, w nocy czy pan tylko żartuje?
 — Bynajmniej. Pójdę tam za chwilę. —
 — Poco to robić takie rzeczy? — Wzruszył ramionami. — Po co tam chodzić. Ten dom zupełnie pusty w polu stoi...
 — Wiem, że jest pusty i że stoi w polu. Ale może się dziać w nim coś ciekawego?
 — Co może się dziać? Nic się nie dzieje. Proszę pana, rzekł wreszcie z tajemniczą miną. Ja panu powiem, kilka lat temu przyjechał do mnie jeden taki śmiałek, co to, — wie pan, — poszedł o taki „zakład“ z panami oficerami...
 — Z oficerami?
 — Tak.
 Przypomniał mi się tajemniczy ton opowiadania pułkownika.
 O taki zakład ciągnął arendarz, że sam przenocuje w tym dworze. No jak poszedł, to już nie mógł wrócić. Nazajutrz wynieśli go ci sami oficerowie, co się z nim zakładali.
 — Umarł ze strachu? zaśmiałem się. — Nie bój się, ja tego nie zrobię.
 — Dlaczego ze strachu? Może i nie ze strachu