Strona:Bogusław Adamowicz - Wesoły marszałek.pdf/30

teraz miał jakieś szklane, zimne bez wyrazu, wparte gdzieś hen w dal jakąś niewiadomą. Starzec znów, bardzo senny, silił się podnieść powieki, by uśmiechnąć się do mnie... Obaj byli niesłychanie bladzi. — To się zaleli, mój Boże, jeżeli zasną tu, to niezawodnie zmarzną.
 — Czy ci nie dobrze, zagadnąłem łagodnie doktora.
 — Nie powiem! zabełkotał w jakiś dziwnie uroczysty sposób.
 — Wstawaj, kolego. Marszałek już nie przyjdzie. I czas nam wszystkim do domu.
 — O czas, czas, jęknął, jakby czemś przerażony i raptem podniół się z krzesła.
 — Przegrałeś zakład, kochanku, — rzekłem. Pójdziemy zatem..
 Zachichotali znów obaj.
 — Bo twoja wina, żeś mi przerwał seans.
 — Phi!. Twoja, moja... nasza, wasza.. śmiał się doktór. O to nie będzie sądu! — dodał z powagą, jakiej w nim dotąd nie znałem. — Ty przegrałeś, ja przegrałem... rozumiesz? powtarzał, ujmując starca pod ramię w najpoufalszy sposób.
 Nareszcie wyszliśmy stamtąd. —
 Byłem pewny, że udadzą się za mną do miasta, lecz zawrócili w inną stronę.
 — Gdzież wy idziecie, na Boga? W odpowiedzi doktór po pijacku machnął mi obojętnie